Jan Schoonhoven groeit op in Delft. Van 1930 tot 1934 volgt hij een kunstopleiding aan de Haagse kunstacademie. In deze periode schildert hij in de trant van de Duitse expressionisten – Paul Klee is zijn grote voorbeeld. Zijn eerste groepsexpositie heeft hij in 1938 bij De Onafhankelijken in Amsterdam. Het jaar 1948 markeert een stijlbreuk in zijn werk – veel van zijn vroegere werk zal hij later vernietigen.
Van 1946 tot aan zijn pensionering in 1979 werkt hij bij de Centrale Afdeling Gebouwen van de PTT. Zijn kunstenaarschap speelt zich af in zijn vrije tijd. Voor zijn zoontje maakt hij bouwsels van papier-maché en golfkarton – een techniek die hij toepast in de monochrome witte reliëfs met repetitieve patronen die vanaf 1956 ontstaan.
In 1957 richt Schoonhoven samen met Armando, Jan Henderikse, Henk Peeters en Kees van Bohemen de Nederlandse Informele Groep op. De groep streeft ernaar om herkenbare vormen op te lossen in de materie en vooral monochroom te werken. In 1960 gaat de groep zonder Van Bohemen verder als groep Nul. De principes van de Informele Groep worden door Nul nog radicaler in praktijk gebracht. De groep is op zoek naar een objectieve kunst, die van elke emotionele waarde is ontdaan en waarin de aanwezigheid van de kunstenaar als persoon zo veel mogelijk is uitgewist.
Schoonhoven legt internationale contacten en er volgen diverse tentoonstellingen in binnen- en buitenland. In 1967 wint Schoonhoven de tweede prijs op de Bienal de São Paulo, wat leidt tot internationale erkenning. Een tiental jaren later begint Schoonhoven tekeningen te maken, vooral in inkt, waarin hij zijn fascinatie voor repetitieve patronen verder uitwerkt. Hij overlijdt in 1994 op tachtigjarige leeftijd.
Bio
